Bir eğitim öğretim yılı için okullarda ziller tekrar çalındı. Elbette şimdi zillerin yerine acaip melodiler  çalsa da, zildeki çağdaşlaşmayı eğitime taşıyamadığımız bir gerçek. “Zilleri tak, dönü dönüver” oyun havası anlayışımızı, zilleri değiştir, geriye dönüver’e ulamış ve bodoslama çakılmışız.

   Tüm gelişmiş ülkelerde okul öncesi eğitim en olmazsa olmazken, biz 4+4+4 ile rafa kaldırdık.

   Bu konuda işkembeden atmak yerine istatistiklerin rakamlarını ortaya koyup düşünmek gerek. AB ülkeleri ile aramızdaki uçurum her geçen gün büyüyor. AB ülkeleri bugün yerinde saymaya devam etse, ilkokul eğitiminde onları yakalamamız 109 yıl, ortaokul düzeyinde 64 yıl, lise-üniversitede 42 senede açığı kapatacakmışız. 

  Her fırsatta burun kıvırdığımız, beğenmediğimiz ekonomik olarak bizden daha gariban ve eğitime daha az bütçe ayıran Bulgaristan, Slovakya ve Romanya alınan sonuç itibariyle bizden çok daha iyi durumda. 

  Yine araştırmalara göre Türkiye, gelişmiş 64 ülke içinde matematikte 45’inci bilim dalında ise 41. sırada yer almış. Matematikte Çin, Singapur ve Kore gibi ülkeler en önde. Uzakdoğuluları “sadece karate yapıp, börtü böcek yiyorlar” diye kınarken, elimizdeki her türlü elektronik aletin onların olduğunu unutuveriyoruz.  Adam olacak çocuk kakasından belli olur ya, biz matematiğe ve bilime “tu kaka” muamelesi yapmışız da haberimiz yokmuş. 

  Tüm dünyada örnek eğitim modeli Finlandiya. Bir zamanların krizler ülkesi, şimdi herkesin parmak ısırdığı bir eğitim sistemiyle en başta. Finlandiya’da özel okul yok. Hepsi devlet okulu. Okullar arasında rekabet yerine dayanışma var. Farklılık yerine eşitlik var. Hepsi aynı eğitim öğretim ve öğretmen kalitesinde. Hepsinde başarı aynı. Düzen tamamen eğitimde fırsat eşitliği ilkesi üzerine kurulu. Bizde milleti devlet okuluna kişeleyen kodaman tayfası, kendi çocuklarını yurt dışındaki kalburüstü okullara yolluyorlar. Bebelerini binlerce dolarlık okullarda, özel hocalarda eğittiriyorlar, vatandaşa da; “İmanlı gençlik yetişsin, aman imam hatiplere, meslek okullarına yollayın” diyorlar. Bu iman ve meslek hep fakir fukaraya mı lazım? O zaman sizde  buralara yollayın, tornada törpü yaparken hep beraber “hu..” çeksinler.

   Haymana’da zaten en büyük sorun eğitim. Gelen öğretmen, ilk günü kaçmanın planlarını kuruyor. Çocuğu ortaöğretimi tamamlayan her ana-baba sırf eğitimin yetersizliğinden Haymana’dan kaçmaya uğraşıyor. Yüksekokul gelirken davul zurna halay çekiyorduk. Bugün Yüksekokul ilgisizlikten, yurt sorunundan, öğrenciye sosyal ortam sağlanamamasından bölüm kapatıyor. Belki birkaç yıl sonra okul tamamen kapanacak. Kimin umurunda, hangi yetkili elini taşın altına koyuyor, çabalıyor, gündeme getiriyor? Onlar da çocuklarını büyüdüğünde ya özel okula, ya paralı üniversiteye yollayacak. Yırtılan Hacı Bekir’in yakasından onlara ne. 

   Oğlumu yeni adıyla Mangal Dağı, eski adıyla Haymana Ortaokuluna yolladım. Okul değil inşaat mübarek. Her taraftan kazma kürek sesleri geliyor. Sınıflarda mevcut 30 kişiden fazla. Çişlerini ya yandaki okula yapacaklar, ya da bir ağaç dibine. Okuldaki inşaat uzun sürerse  bizim çocuklarında ameleliğe meyletmeleri kaçınılmaz. “Ali ata bak’a laf ediyorduk ya bundan böyle; “Ali harç kar, Ayşe malayı tut, çak Veli çak, eğitimde hayat yok, bari iyi çivi çak.” Sesi yanık olanlar şanslı. Her biri İbrahim Tatlıses gibi ilerde meşhur türkücü olabilir. Karga sesli olanlar da duvar ya da fayans ustası olur belki.  Enseyi karartmayıp, umudu taze tutmak lazım değil mi?

  Kısacası eğitim şart. Ama herkese ve eşit derecede ve kaliteli, bilimin ve ilimin ışığında şart.  Bizim çocuklara da eğitim verilsin, çok istiyoruz, ama önce yöneticilere ve bize liderlik edenlere, sil baştan bir eğitim lazım. A’yı B’yi tam bilmeden AB’ye girmeye çalışıyorlar çünkü. 

"ALİ HARÇ KAR, ÇAK VELİ ÇAK" KÖŞE YAZISI YORUMLARI